نوع مقاله : علمی و پژوهشی
نویسندگان
1 استادیار گروه‌حقوق عمومی،دانشکده‌حقوق،دانشگاه قم
2 دانش آموخته ی کارشناسی ارشد حقوق عمومی، دانشکده حقوق، دانشگاه قم.
چکیده
نمایندگی حقی است بنیادین که تجلیگر حق حاکمیت است و به عنوان پدیده‌ای غیرقابل تفکیک از مردم در نظر گرفته می‌شود تا همه اقشار مردم- اقلیت و اکثریت- بتوانند برای تعیین منافع خویش، نمایندگانی را انتخاب کنند. تضمین حقوق اساسی اقلیتها، مستلزم به رسمیت شناختن حق نمایندگی مؤثر ایشان در یک نظام نمایندگی واقعی وکارآمد است. یک نظام نمایندگی مطلوب باید عملاً قادر به انعکاس ارادهی سیاسی اقلیت در کنار اکثریت مردم باشد و در غیراین صورت، حق حاکمیت مردم در تعیین سرنوشت خویش فاقد ضمانت اجرای مؤثر است. از شاخصه‌های دولت حقبنیاد و مردمسالار در دولت مدرن، مسأله حقوق اقلیتها و به نوعی تأمین و تضمین حداکثری حقوق آن‌ها در عرصه‌های گوناگون بوده است که این مهم، تنها از طریق شناسایی حق نمایندگی برای اقلیتها حاصل خواهد شد. علی‌رغم اهمیت این حق بنیادین، اسناد بی‌المللی به طرز بسیار محدودی به آن توجه نموده‌اند. به طوری که مفهوم دموکراسی نمایندگی در مهم‌ترین اسناد بین‌المللی از جمله میثاقین (1966)، با قاطعیت تعریف و تجویز نشده است. در نظام جمهوری اسلامی ایران، اقلیتها، شهروند جامعهی اسلامی به شمار می‌روند که این مسأله جایگاه سیاسی یکسانی با اکثریت جامعه به آن‌ها اختصاص می‌دهد و لذا حق نمایندگی برای اقلیتها -که مبتنی بر حق تعیین سرنوشت و حق برابری می‌باشد- همچون سایر شهروندان، در اصل (64 ق. ا.) مورد تأکید و تضمین قرار گرفته است. رویکرد قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به اقلیتها، با اعتقاد به اشتراک در ارزش و کرامت انسانی و نیز دعوت به همگرایی پیروان ادیان مختلف حول مشترکات، الگویی منطقی و معقول را برای همزیستی و تعامل میان اقلیت و اکثریت ارائه داده است.
تازه های تحقیق
حق نمایندگی از مهم‌ترین حقوق اساسی است که در صورت اجرای درست و واقعی آن می‌تواند زمینه‌ساز حاکمیت مؤثر مردم برسرنوشت خویش باشد. این حق، مهم‌ترین حق سیاسی یک ملت به شمار می‌رود. اقلیتها در یک جامعه سیاسی، بخشی از آحاد ملت آن جامعه محسوب می‌شوند که باید همچون سایرین (اکثریت) از تمامی حقوق و آزادی‌های بنیادین متعلق به ملت برخوردار باشند. تضمین حق نمایندگی اقلیتها در جامعه، مستلزم وجود مبانی و ساختارهای دموکراتیک است. پذیرش آرای اقلیت به عنوان بخشی از یک ملت در حوزه‌های متعدد، از حقوق بنیادینی است که می‌تواند از حق تعیین سرنوشت آن‌ها محافظت کند و نظام نمایندگی را به یک سیستم واقعی و کارآمد تبدیل کند. برهمین اساس حق نمایندگی اقلیت ها زمانی محقق می‌شود که همچون اکثریت به عنوان بخشی از منبع قدرت سیاسی تلقی شوند و بتوانند فعالانه در تصمیم‌گیری‌های مؤثر برسرنوشت خود مشارکت کنند. عدم مشارکت سیاسی اقلیتها در عرصه تصمیم‌گیری‌ها منجر به محرومیت آن‌ها از سایر حقوق اقتصادی و اجتماعی و ... می‌گردد. بنابراین نظام نمایندگی در مفهوم واقعی و عملی باید قادر به انعکاس اراده سیاسی همه اقتشار و اعم از اقلیت و اکثریت- باشد و در غیر این صورت حق تعیین سرنوشت ایشان فاقد ضمانت اجرای مؤثر است. نظام نمایندگی پویا برای استقرار حاکمیت همه اقشار مردم- اقلیت و اکثریت- برسرنوشت خویش، نیاز به پذیرش دیدگاهی دارد که این حق را به عنوان یک موضوع فراحقوقی تلقی کند. علی‌رغم اهمیت این حق بنیادین، با بررسی اسناد بین‌المللی در رابطه با حق نمایندگی اقلیتها و سایر حقوق مرتبط با آن - حق تعیین سرنوشت و حق برابری و عدم تبعیض- این برآیند حاصل شد اولا که حق نمایندگی اقلیتها به طرز بسیار محدودی مورد توجه قرار گرفته است ؛ بطوریکه مفهوم دموکراسی نمایندگی در متون بین‌المللی مهم از جمله میثاقین (1966 م) با قاطعیت تعریف و تجویز نگردیده است. ثانیا وظیفه دقیق دولت‌ها در اعمال این حقوق مشخص نیست و تدابیر مؤثری به منظور حمایت و نظارت بر اجرای صحیح این حقوق پیش‌بینی نشده است .ثالثا اجرای این حقوق تا حد زیادی بسته به اراده دولت‌هاست که این مسئله به روابط موجود میان آن دولت و اقلیت‌های مقیم در آن کشور بستگی دارد. بنابراین همانطور که مشاهده می‌شود خلأ مهمی در رابطه حق نمایندگی اقلیتها در اسناد بین‌المللی وجود دارد. این در حالی است که تقویت حقوق مشارکتی اقلیت ها، جبران نابرابری ها در فرایند تصمیم گیری های سیاسی با اعمال تبعیض مثبت و اعطای میزانی خودمختاری به آن ها موجب تضمین حق تعیین سرنوشت و به تبع آن تحقق حق نمایندگی آن ها می گردد. حق نمایندگی اقلیتها در نظام جمهوری اسلامی ایران برپایه همزیستی مسالمت‌آمیز به عنوان شهروند ایرانی همانند سایر افراد جامعه مورد توجه قرار گرفته است (اصل 64 ق.ا)؛ که این امر منجر به حضور فعال و گسترده آن‌ها در جامعه شده است. مشارکت فعال اقلیتها در فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی در مقام عمل می‌تواند فعالیت‌های مختلف و دامنه‌داری را شامل گردد که این فعالیت‌ها به تناسب شرایط زمانی و مقتضیات عصر قابل گسترش می‌باشد. یکی از راه‌های تحقق حق حاکمیت سرنوشت اقلیتها، اعمال تبعیض مثبت می‌باشد که اصل (64 ق.ا) به منظور تأمین حق بر مشارکت سیاسی و تعیین سرنوشت با در نظر گرفتن نوعی تبعیض مثبت ضمانت اجرای محکمی برای اقلیت‌های دینی پیش‌بینی کرده است. در این اصل هدف از تخصیص تعدادی از کرسی‌ها به اقلیتها، تضمین حق حضور اعضای گروه‌های مربوط به اقلیت در مجالس مزبور است. این امر استثنایی برمفهوم جدید نمایندگی است که مطابق آن، افراد منتخب نماینده ملت و نه نماینده بخش‌ها یا اقلیتها هستند اما هدف از به کارگیری چنین شیوه‌ای جذب جوامع مشخصی است که ممکن است در غیراین صورت از نظر سیاسی به حاشیه رانده شوند.لذا در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران،بالاترین استانداردهای تضمین حقوق بشری برای هم وطنان اقلیت وجود دارد و این امر برگرفته از تعالیم انسان دوستانه اسلام است که از همان ابتدای تشکیل حکومت از حقوق یکسانی برخوردار هستند و فارغ از هرگونه تبعیض بر طبق رعایت دقیق موازین حقوق بشری مورد احترام می‌باشند.اسلام نه تنها در مقام تئوری بلکه در مقام عمل نیز احترام به حقوق دیگران را سرمشق قرار داده و لذا است که در طول قرن‌ها، اقلیت‌های زیادی را در داخل خود حفظ کرده و به هیچ مسلمانی اجازه تجاوز به حقوق آن‌ها را نداده است. بنابراین ایران در مقایسه با برخی از کشورهای غربی دارای اقلیت، حداقل اختلاف و تضاد و بیشترین انسجام و وحدت ملی را با اقلیتها داراست. پر بیراه نیست که چنین بیان نمود مواردی چون اختصاص حق نمایندگی به اقلیتها با وجود جمعیت کم آن‌ها و یا حضور نمایندگان اقلیت‌های دینی در مجلس تدوین قانون اساسی، نظام جمهوری اسلامی را مترقی‌تر از اسناد بین‌المللی حقوق بشری کرده است. هرچند علاوه بر راهکار تمهید شده در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، می‌توان گام‌های مثبت دیگری نیز برای ممانعت از فرودست قرار گرفتن همیشگی اقلیتها برداشت. ابزارهایی نظیر سهیم کردن اقلیتها در برخی مناصب دولتی براساس نسبت جمعیت آن‌ها، قایل شدن حق و تو برای آن‌ها در مورد قوانینی که مصالح حیاتی‌شان را تهدید می‌کند و یا اعطای خودمختاری واقعی به آن‌ها برای حل مسائل مربوط به خودشان و ... که می‌تواند سهم تأثیرگذاری اقلیتها در امور مربوط به خودشان بیش از پیش افزایش دهد.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
Rights of Minorities to Represent in the International Instruments and Constitutional Law of the Islamic Republic of Iran
نویسندگان [English]
- Davoud i Mohebb 1
- azam taleb najafabady 2
1 Assistant Professor, Department of Public Law, Faculty of Law, University of Qom
2 MA in Public Law, Faculty of Law, University of Qom.
چکیده [English]
Representation is a fundamental right that represents the right to sovereignty and is regarded as an indispensable phenomenon from people so that all parts of the population including minority and majority can choose representatives to determine their own interests. Ensuring the fundamental rights of minorities requires recognition of their effective representation in a genuine and effective representation system. A desirable representation system must actually be able to reflect the political will of the minority along with the majority of the people; otherwise, the right to sovereignty of the people in determining their own destiny lacks an effective guarantee. One of the characteristics of a right-based and democratic state in the modern state has been the issue of the rights of minorities and securing and ensuring their rights in various fields in a maximum level which would only be achieved through the recognition of the right of representation for minorities. Despite the importance of this fundamental right, international instruments have paid attention to it in a highly restricted way that the democratic concept of representation is not defined and prescribed decisively in the most significant international instruments including 1966 Covenants. In the Islamic Republic of Iran, minorities are considered citizens of the Islamic society, which assigns them the same political status as of the majority of the society and therefore, similar to other citizens, the right to represent of minorities –which is based on right to self-determination and right to equality- has been emphasized and guaranteed in Principle 64 of the Constitution. The Islamic Republic of Iran's Constitution's approach toward minorities, with the belief in common human value and dignity and inviting convergence of followers of different religions around the commonalities, has provided a logical and reasonable model for coexistence and interaction between the minority and the majority.
کلیدواژه‌ها [English]
- Minority
- Representation
- Elections
- International Instruments
- Constitutional Law of Iran
)
ارسال نظر در مورد این مقاله