نوع مقاله : علمی و پژوهشی
نویسنده
دانشیار گروه حقوق بین الملل، دانشکده حقوق، دانشگاه مفید.
چکیده
تازه های تحقیق
سرزمینهای اسلامی بیش از یک قرن شاهد دخالتهای نظامی بیگانگان بوده است. این دخالتها گاه از طریق دعوت و استعانت از غیرمسلمانان انجام گرفته است و زمینه نفوذ، دخالت و گاه حضور دایمی آنان را فراهم آورده است. دو دهه گذشته نیز با این دخالتها همراه بوده و جنگهای داخلی را شعله ور کرده است. ادعای وجود سلاحهای کشتار جمعی و حادثه 11 سپتامبر بهانه ای به دست داد تا ائتلاف نظامی غربی در عراق و افغانستان حضور دایمی یابد. این حضور با استعانت برخی از دول منطقه عملی شده است و متعاقب آن پرسش از جایگاه فقهی و حقوقی دعوت به مداخله و استعانت از غیر در جنگهای بین المللی و داخلی به میان آورده است. حقوق بینالملل مداخله نظامی را جز در شرایط دفاع و امنیت جمعی مجاز نمیدارد. گرچه کمک نظامی دولتها به یکدیگر ممنوع نیست اما درخواست و دعوت برای سرکوب داخلی(= کمک در جنگهای داخلی) وجاهت قانونی ندارد.
در متون فقهی نیز به حکم اولی درخواست کمک(=استعانت) از دولت غیر اسلامی برای دخالت در امور داخلی و خارجی دولت اسلامی ممنوع است چه آنان باید به خود متکی باشند مگر ضرورت و مصلحت شدید خلاف آن را ایجاب نماید. تشخیص ضرورت و مصلحت تابع خرد جمعی جوامع اسلامی و مطالعه پی آمدهای استعانت (=مداخله با دعوت) است.
سرزمینهای اسلامی قربانی دخالتهای بیشمار بوده است. استقراء دخالتهای نظامی انجام یافته نشان می دهد مداخله گران بیش از همه در جستجوی سلطه و تعقیب منافع و مصالح خود بوده اند. زیرا با حضور طولانی مدت خود و تاسیس پایگاههای نظامی استقلال سیاسی درخواست کنندگان را نقض نموده اند و به تدریج ادامه حضور آنان به تدریج با مقاومت مواجه شده و یا جنگهای داخلی را شعله ور کرده است. جنگ داخلی در یمن، عراق و سوریه هنوز پایان نیافته است. اما در این بین گروه طالبان با عنوان «امارت اسلامی افغانستان» و بازگشت به قدرت در بوته آزمون و تجربه ای نو قرار گرفته است. آیا این گروه که اکنون از طریق «توافق برای آوردن صلح»(=احلال السلام) به حضور نظامی آمریکا و ناتو در افغانستان پایان داده است، خواهد توانست صلح و امنیت پایدار و استقلال را برای این سرزمین، ملت و اتباع خود به ارمغان آورد؟ امید است چنین باشد. یا اینکه مداخلهگران با این توافق طرحی نو در انداختهاند و با پایان دادن به مداخله نظامی، اکنون به مداخلات اقتصادی و تشدید تحریمها، به عنوان رویکردهای نوین مداخله، امید بستهاند؟ تحولات آینده به هر دو پرسش پاسخ خواهد داد.
کلیدواژهها
موضوعات
عنوان مقاله [English]
نویسنده [English]
The Middle East region, especially the Islamic territories, has always witnessed some kinds of military and diplomatic interventions by European and Western states. Since World War II, these interferences are shaped and continued in various forms such as intervention by invitations, agreements, or military assistance. Foreign intervention in the region has not been and is not possible without the permission or support of local entities. What may justify or legitimize permission or accompanying foreigners in Islamic international jurisprudence is the concept of "asking help from non-Muslims", "recourse to non-Muslim" (or Istianat). This article, while examining this notion in the Islamic teachings, compares it with concept of "intervention by invitation" in modern international law and explores the scope and extent of application of "Istianat" in the times of short or long presence of foreign military in Islamic territories. This issue has been raised since the US and its regional allies’ military intervention in Iraq, and now, two decades later, it may be discussed on the current situation in Afghanistan and the Taliban’s return to power. The withdrawal of Western troops from Afghanistan might be considered as a turning point in ending the Western coalition's military intervention in the Islamic territories and future developments in the region.
کلیدواژهها [English]
Persian Sources:
ارسال نظر در مورد این مقاله